English

Romanian

Bulgarian

Turkis

Italian

Η Κρίση του Εκπαιδευτικού Συστήματος

Nikos Chatzarakis

Αγαπητοί αναγνώστες,

Καθώς το νέο τεύχος φτάνει στα χέρια σας, έχει έρθει και η ώρα για την αποτίμηση της δουλειάς μας. Δεκάδες άρθρακαι πάλι στα χέρια της συντακτικής επιτροπής με τους συγγραφείς τους να περιμένουν εναγωνίως την έκδοση, την επιβράβευση της δουλειάς τους. Μια δουλειά για την οποία όλοι οι συμμετέχοντες, μαθητές και καθηγητές, αξίζουν συγχαρητήρια.

Εδώ πέρα πρέπει να πω, σαν νέο μέλος της “παρέας” του περιοδικού, ότι χαίρομαι πάντα να μαθαίνω ότι νέοι άνθρωποι, και ειδικά μαθητές, εργάζονται με τόση αγάπη και αφοσίωση για θέματα που το σχολείο μας κάνει συχνά να αντιμετωπίζουμε εχθρικά. Με τα άρθρα τους, δεκάδες παιδιά αποδεικνύουν έμπρακτα πόσο ενδιαφέρουσες είναι οι επιστήμες και πόσο πολύ μπορεί να τις αγαπήσει κανείς.

Κι έτσι ερχόμαστε στο μείζον ζήτημα των ημερών: το εκπαιδευτικό σύστημα. Έχω αρχίσει πλέον να φοβάμαι ότι η απόσταση μεταξύ μαθητών και σχολείου συνεχώς μεγαλώνει. Όλο και συχνότερα, βλέπεις τους μαθητές αλλά και τους καθηγητές να απομακρύνονται από τη βασική ιδέα της εκπαίδευσης. Νομίζω πώς μπορούμε να μιλήσουμε ανοιχτά πια για μία “εκπαιδευτική κρίση”.

Βασική ένδειξη αυτής της κρίσης είναι ο φόβος ή το μίσος που εμφανίζεται συχνά σε πολλούς μαθητές για τα μαθήματα Μαθηματι- κών, Φυσικής, Χημείας και Βιολογίας. Τα παιδιά, βέβαια, πάντα αντιμετώπιζαν αυτά τα μαθήματα με μια κάποια επιφυλακτικότητα. Ωστόσο, νομίζω πως η επιφυλακτικότητα αυτή οφειλόταν στην άγνοιά τους για την αληθινή φύση αυτών των μαθημάτων ή στην απάθειά τους για τις συγκεκριμένες επιστήμες, πράγματα που είναι απολύτως δεκτά. Παρόλα αυτά, τα τελευταία χρόνια διακρίνω ιδιαίτερη έχθρα μεταξύ των μαθητών και των μαθημάτων αυτών, πράγμα που οδηγεί εμμέσως και σε έχθρα μεταξύ των ανθρώπων και των επιστημών.

Για μένα τα πράγματα είναι απλά: η εκπαίδευση έχει αποπροσανατολιστεί! Τα σχολεία έρχονται αντιμέτωπα με μαθητές που έχουν συνηθίσει στο glamour και στην απάθεια που τους προσφέρει η σημερινή ζωή (και συγκεκριμένα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης). Οι καθηγητές έρχονται αντιμέτωποι με παιδιά που κατανοούν καλύτερα από αυτούς τα νέα επιτεύγματα της επιστήμης (όπως οι υπολογιστές και τα βιντεοπαιχνίδια) χωρίς να τα ενδιαφέρει η επιστήμη που τα γέννησε. Ταυτόχρονα, η εκπαιδευτική πολιτική δε φροντίζει για τον εκσυγχρονισμό των “μισητών” μαθημάτων, πράγμα πολύ απλό αν μπουν στο πρόγραμμα διδασκαλίας οι νέες τεχνολογίες και τα εργαστήρια. Και, φυσικά, (κάτι που λέμε όλοι) δεν εφαρμόζεται καμία τεχνική παρακίνησης των μαθητών να δουλέψουν η οποία να ταιριάζει με το πνεύμα της εποχής.

Ευελπιστώ πώς όλο και περισσότεροι μαθητές και καθηγητές θα “πάρουν μυρωδιά” το περιοδικό (και όποιο άλλο αντίστοιχο πρόγραμμα υπάρχει) και να αρχίσουν να ασχολούνται με αγάπη με όλα αυτά τα “απαίσια πράγματα”. Είναι καιρός να πάψει η διασκέδαση των επιστημών (ή οτιδήποτε άλλου) στο σχολείο να είναι προνόμιο λίγων. Και με την ελπίδα αυτή περιμένω ως το επόμενο τεύχος!